Vertrouwen

Een vriendin heeft een (puber) zoon die zich nogal terugtrekt, lichamelijke klachten heeft en geen blije indruk maakt. Op school leek het altijd goed te gaan. Dat was ook wat hij zelf aangaf.

Mijn vriendin heeft hulp ingeschakeld voor haar zoon en voor zichzelf maar tegen de hulpverlener had hij gezegd dat het allemaal wel goed ging. De hulpverlener stelde daarop voor om zich op mijn vriendin te focussen.

niemand zal mij missen

Pas belde de school naar mijn vriendin omdat haar zoon, we noemen hem Bas, tegen een medescholier had gezegd dat niemand hem zou missen en dat ze er niet van moest opkijken als hij iets zou doen. Het meisje was hier, heel terecht, ongerust mee naar haar mentor gegaan. De mentor van Bas was vervolgens met Bas is gesprek gegaan. Tot zover heel goed opgepakt van de school. De school belde mijn vriendin om haar op de hoogte te brengen. Zij hadden niet tegen Bas gezegd dat ze, buiten zijn wil, zijn ouders zouden bellen omdat ze bang waren dat hij anders niet meer met de mentor in gesprek wilde en dat ze zijn vertrouwen kwijt zouden zijn. Ze adviseerden mijn vriendin om niets over het telefoontje aan Bas te vertellen.

Vertrouwen geschaad of juist niet?

Hier ben ik het dus heel erg mee oneens. Om zijn vertrouwen te behouden liegen ze tegen Bas, dat klopt niet! Om zijn vertrouwen te behouden of te winnen moeten ze hem serieus nemen en hem vertellen dat ze dit nooit voor zich kunnen houden. Dat dit zo ingrijpend is dat ze hier wel iets mee moeten doen. Dat ze zich zorgen om hem maken en hem niet zullen laten vallen. Dat ze contact opnemen met zijn ouders en dat ze graag met alle partijen (school, ouders en Bas) een plan willen maken.

Ze zouden gesprekken met hem moeten blijven voeren en niet accepteren dat de gesprekken eventueel afgezegd worden. Met ouders afspreken dat de huisarts en/of hulpverlener betrokken mag worden enz.

Alles beter dan achter zijn rug om handelen om het vertouwen, zogenaamd, niet te schaden; dat klopt namelijk echt niet.

In mijn optiek maken zowel de hulpverlener als de school er zich te gemakkelijk van af. Ik snap dat het moeilijk is om hulp te bieden aan een onwillige puber maar onmogelijk is dit niet. In dit voorbeeld wordt de bal teruggelegd bij de ouders die er niets mee kunnen. Zeker niet als ze moeten doen alsof ze van niets weten. Dan wordt het probleem alleen maar doorgeschoven in plaats van aangepakt.

Oproep aan scholen:

Neem zorgleerlingen zo serieus dat je niets achter hun rug omdoet.

Schakel hun omgeving en hulp van bijv. de huisarts in en accepteer niet dat de leerling zich onttrekt. Dàn ben je aan het zorgen voor..

P.S. Ik vind het leuk en belangrijk om mijn ervaringen met gezinnen met zoveel mogelijk mensen te delen. Indien dit artikel leuk vindt of als het je geholpen heeft zou je me een groot plezier doen als je dit wilt delen via Facebook, Twitter of Instagram. Natuurlijk kun je ook reageren op de inhoud! Alvast bedankt.