Een goede relatie met je kind

En goede relatie houden met je puberende zoon of dochter is makkelijker gezegd dan gedaan. Natuurlijk, de ene puber is de andere niet, bij het ene kind loopt het allemaal wat soepeler dan bij het andere kind.

De puberteit is een periode waarin er veel verandert in het leven van je kind. Ze zijn zich aan het losmaken van jou als ouder/opvoeder, ze ‘strijden’ voor hun zelfstandigheid maar blijven ook kind op een heleboel gebieden. Ze kunnen minder goed plannen, risico’s inschatten en prioriteiten stellen.
In hun vriendengroep vraagt het ‘erbij horen’ energie. Voor jongens geldt hier, grofweg gesteld, dat ze zich stoer moeten opstellen en voor meisjes dat ze hetzelfde leuk en belangrijk moeten vinden als hun vriendinnen.

Waar kunnen pubers dan zichzelf zijn?

Als je je los aan het strijden bent van je ouders en stoer moet doen bij je vrienden waar mag je dan jezelf zijn?

Als ik hier bij stil sta realiseer ik me dat puber zijn niet makkelijk is. Het motiveert me om me extra in te zetten om een goede band met mijn pubers te hebben en te houden.

Hoe doe je dat, een goede relatie houden?

• Niet straffen maar consequenties

Toen mijn kinderen ongeveer 16 jaar waren ben ik gestopt met straffen. Straffen leverde meer discussie op, wordt steeds moeilijker om te handhaven naarmate ze ouder worden en werkt niet.
Ik ben ze wel blijven wijzen op de consequenties van hun gedrag en heb hen die ook laten voelen af en toe.

Voorbeelden:

Na een aantal keer vragen bleven mijn kinderen hun was binnenstebuiten of opgepropt (sokken) in de was gooien. Nu vouw ik alles precies zoals het uit de was komt; binnenstebuiten, één mouw naar binnen, opgepropt. En zo krijgen ze het terug. Geen strijd, geen extra werk voor mij.

Als mijn kinderen niet sparen voor cadeautjes voor vrienden, vakanties etc. kunnen ze het daar niet aan uitgeven. Ik leen ze daarvoor geen geld. Pas als ze zelf gespaard hebben wil ik eventueel iets bijlenen, anders niet.

Als mijn kinderen geen baantje zoeken hebben ze geen geld (ik vind een bijbaantje erg belangrijk voor hun ontwikkeling)

• Toon interesse in hun bezigheden ook al keur je hun bezigheden af

Stel vragen over hun muziek, over de vriendengroep (wat doen jullie, hebben jullie weleens ruzie, waar praten jullie over, hebben jullie het gezellig enz.) of over school.
Vraag ook over minder makkelijke onderwerpen als dat speelt (drugs, roken, seks). Je kunt onderwerpen én afkeuren én vragen over stellen (het is schadelijk voor de hersenen, ik vind je nog te jong, ik vind het echt erg dat je wiet rookt, roken jullie allemaal, heb je weleens geprobeerd om te stoppen, enz. enz.)

• Geef je kind vertouwen en complimenten over dat waar ze goed in zijn

Zeg regelmatig leuke dingen tegen je kind, geef complimentjes.

• Blijf niet hangen in je boosheid of frustratie

Als je boos bent of je kind terecht wijst doe dat eenzijdig: dat wil zeggen dat je je boodschap geeft zonder antwoordt terug te verwachten.
Zeg wat je wil zeggen en sluit af, ga niet in discussie.

Steek energie in het omzetten van je boosheid als je voelt dat die de boventoon voert. Jij bent de volwassene jij geeft het voorbeeld.

Dit kan door niet meer reageren in een escalerende ruzie maar aangeeft dat je stopt met de discussie. Het kan ook door als eerste weer contact maken na een ruzie of confrontatie.

Uit ervaring weet ik dat dit ontzettend moeilijk is maar ook een heel goed resultaat geeft. Als je de knop hebt omgezet en weer contact maakt (investeert in de relatie met je kind) krijg je dit ook terug.

• Blijf in de buurt

Dat wil zeggen dat je altijd vraagt waar je kind heengaat en dat je zelf ook altijd laat weten waar je bent.
Het hierboven genoemde interesse stellen in hun leven is ook een vorm van ‘in de buurt zijn’.
Weet wie de vrienden/vriendinnen zijn en vraag hun telefoonnummer aan je kind. Als er iets gebeurt kun je namelijk contact opnemen.
Doe dat ook; bel de vrienden als je je kind niet kunt bereiken. Vraag of ze weten waar je kind is en vraag of ze je op de hoogte houden. Blijf hierbij vriendelijk en geïnteresseerd ook als je kind jou terugbelt. Het is namelijk heel normaal om je zorgen te maken en om blij te zijn als blijkt dat alles in orde is. Maak het niet groter dan dat het is.
Mijn ervaring is dat mijn kinderen het ook fijn vinden dat je die interesse hebt en dat je in actie komt als je je zorgen maakt.