Lastig Parket

Ik bevond mij vanmorgen in een lastig parket. Ik zat met mijn (puber)zoon bij de leerplichtambtenaar omdat hij de neiging heeft om vroeg in de middag naar school te gaan en als dat eigenlijk geen zin meer heeft thuis te blijven. Dat mag natuurlijk niet, dat ben ik grondig met haar eens. Mijn zoon zit in het eerste jaar van het ROC.

Op tijd opstaan

Ik heb rond de herfstvakantie besloten dat het opstaan van mijn zoon mijn probleem niet is en ik roep hem dan ook niet meer ’s morgens. Ik had dat nog wel even geprobeerd na de zomervakantie maar daar werd ik niet vrolijk van, verbeterde de sfeer in huis zeker niet en bovendien hielp het niet.

Mijn zoon had ongeveer twee maanden geleden ook een gesprek met deze ambtenaar en had toen beloofd om twee wekkers te zetten en zijn telefoon niet mee de slaapkamer in te nemen (hij had haar waarschijnlijk alles beloofd als dat betekende dat hij van haar af was) en hij had zich er niet aan gehouden. Dit verbaasde mij niet.

De studiebegeleider

Mijn zoon vertelde (op mijn advies) over het gesprek dat hij gehad had met de studiebegeleider op het ROC. Daarin had hij afgesproken dat hij:
1. op tijd naar bed zou gaan
2. studiekeuze test zou maken
3. na zou denken over een andere opleiding; b.v. BBL (vier dagen school en 1 dag werken)

Punt 1 had hij niet gedaan
Punt 2 bleek in zijn mailbox te zitten (oh, ik dacht al; wat is dat?)
Punt 3 had hij gedaan en had de studiebegeleider hier ook al over gemaild. Hij had besloten om naar de BBL opleiding te gaan om manager in de Horeca te worden.
Hij kon dan 4 dagen in de Horeca werken (laat opstaan) en 1 dag naar school. Hij wilde niet in de Horeca blijven werken maar dat had hij in ieder geval een diploma.

De leerplichtambtenaar

Hij had dit in de kerstvakantie bedacht en aan de leerlingenbegeleider van school laten weten. Ik vond het heel goed bedacht en was best trots op hem.
De leerplichtambtenaar vond het echter helemaal geen goed idee. Ze vond het een uitvlucht, niet een oplossing voor het probleem van te laat opstaan. Ze vond het zonde van zijn capaciteiten, ga de opleiding doen die past bij wat je later wilt worden (ik weet nog steeds niet wat ik later wil worden). Als je zelf nu niet aanleert om op tijd op te staan lukt het je later ook niet (???)

Vertrouwen in de toekomst

Terug naar het lastige parket:
Ik wil niet de moeder zijn die het koste wat het kost voor haar zoontje opneemt (mijn prinsje doet niets fout) maar ik wil mijn zoon (en zijn leeftijdgenoten) wel vertrouwen meegeven. Vertrouwen in zijn eigen kunnen, in de capaciteiten die hij in zich heeft en die er nu nog niet uitkomen. Vertrouwen in de flexibiliteit van de maatschappij; als het nu niet lukt krijg je een nieuwe kans op een later moment.
Natuurlijk wil ik dat hij een zinvolle daginvulling heeft maar nu keuzes maken voor de rest van je leven is voor de meeste mensen onmogelijk. Gelukkig hoeft dat ook niet meer omdat je je hele leven kunt blijven ontwikkelen en leren. Laten we het allemaal niet zwaarder en ingewikkelder maken dan dat het is.

Ik miste dit bij de leerplichtambtenaar. Ik snap dat zij jongeren moet aanspreken op hun gedrag en dat vind ik ook belangrijk, maar doe het dan op een manier die past bij de doelgroep; sturend en met begrip, begrenzend en luisterend. Dan heeft het gesprek misschien ook nog resultaat.

Ik ben benieuwd naar andere ervaringen of meningen. Ik hoor het graag.